İlyas ATMACA
Üye
- Kayıt
- 25 Haziran 2012
- Mesaj
- 133
- Tepki
- 19
Güzel günlerim oldu her ne kadar acılara tutunsam da,
kahkahalarım vardı içinde binlerce göz yaşı barındırsam da,
bazen mutluydum yalnızlığımla,
bir gamsızı andırırdım etrafımda üzülenler olduğun da
bilinmez ki; en büyük acı her zaman yürekte saklıdır.
Saklım da kaldın, her ne kadar uzaklarda olsan da,
uzaklar bana öğretti sevmeyi,
tıpkı beş kuruşu kalmayan kimsesiz bir çocuğun lokanta vitrinlerine bakan gözleri gibi,
çoğu zaman yanım da olması gerekenler uzak kaldı,
ama hiç olmadığı kadar kalabalıklar ortasında buldum kendimi,
çocukken gençlik yıllarımı yaşadım,
şimdi yüreğim kocaman bir çınar misali genç duruyorum durmasına da
yaşlı gözlerim, bakan herkesi yaşlandırır
işte böyle yaşadım ve yaşıyorum tabi bunun adı yaşamaksa,
Yaşamak isterdim büyüyünce kocaman hayalleri olupta
küçük bedenine sığmayan bir çocuk gibi
çok şey mi istedim bilmiyorum
lakin; gördüklerim hep bana ağır geldi,
keşkelerim oldu az çok,
en büyük keşkem şu an çocuk olmak belki karnı aç,
ama yüreği sevgiye dair tıka basa dolu olan bir çocuk olmak isterdim aslında,
yaşayamadım işte; sadece zaman kaybı oldu
EN TUHAFIMA GİDEN İSE BİR ÖMÜR İÇİN BİR ÖMÜR HARCIYORUM SON ANINA KADAR
ne gerek var ki; kuru kalabalıklara
derdimi anlatamıyorum ya bu bana ağır geliyor,
tam yüksünmeden anlatasım geliyor bu kez karşımda ki boş boş dinliyor
( keşke çocuk olsaydım ve aşklarım olsaydı mesela öğretmenime aşık olsaydım)
en azından derdimi anlatırdım birine ve benim derdimi azaltacak,
yeri geldiğinde saçlarımı okşayacak birine,
bakma böyle biri dediğime
bu asla başka biri olamazdı,
keşke derdimi bir tek anlatabilseydim keşke sana anlatabilseydim ANNE
İlyas ATMACA
kahkahalarım vardı içinde binlerce göz yaşı barındırsam da,
bazen mutluydum yalnızlığımla,
bir gamsızı andırırdım etrafımda üzülenler olduğun da
bilinmez ki; en büyük acı her zaman yürekte saklıdır.
Saklım da kaldın, her ne kadar uzaklarda olsan da,
uzaklar bana öğretti sevmeyi,
tıpkı beş kuruşu kalmayan kimsesiz bir çocuğun lokanta vitrinlerine bakan gözleri gibi,
çoğu zaman yanım da olması gerekenler uzak kaldı,
ama hiç olmadığı kadar kalabalıklar ortasında buldum kendimi,
çocukken gençlik yıllarımı yaşadım,
şimdi yüreğim kocaman bir çınar misali genç duruyorum durmasına da
yaşlı gözlerim, bakan herkesi yaşlandırır
işte böyle yaşadım ve yaşıyorum tabi bunun adı yaşamaksa,
Yaşamak isterdim büyüyünce kocaman hayalleri olupta
küçük bedenine sığmayan bir çocuk gibi
çok şey mi istedim bilmiyorum
lakin; gördüklerim hep bana ağır geldi,
keşkelerim oldu az çok,
en büyük keşkem şu an çocuk olmak belki karnı aç,
ama yüreği sevgiye dair tıka basa dolu olan bir çocuk olmak isterdim aslında,
yaşayamadım işte; sadece zaman kaybı oldu
EN TUHAFIMA GİDEN İSE BİR ÖMÜR İÇİN BİR ÖMÜR HARCIYORUM SON ANINA KADAR
ne gerek var ki; kuru kalabalıklara
derdimi anlatamıyorum ya bu bana ağır geliyor,
tam yüksünmeden anlatasım geliyor bu kez karşımda ki boş boş dinliyor
( keşke çocuk olsaydım ve aşklarım olsaydı mesela öğretmenime aşık olsaydım)
en azından derdimi anlatırdım birine ve benim derdimi azaltacak,
yeri geldiğinde saçlarımı okşayacak birine,
bakma böyle biri dediğime
bu asla başka biri olamazdı,
keşke derdimi bir tek anlatabilseydim keşke sana anlatabilseydim ANNE
İlyas ATMACA