danisman
Consultant
- Kayıt
- 27 Nisan 2009
- Mesaj
- 1.504
- Tepki
- 30
Sabah evden çıktığımda, hiç tanımadığım birisi günaydın dedi, cevap vermedim, arkadaşım sana söyledim dedi, yine cevap vermedim. Caddeye çıktım ve yürümeye başladım, peşimden ayak sesleri devam etti, biliyorum bugün iyi hissetmiyorsun kendini dedi. Yine cevap vermedim, sorun değil sen konuşmasan da ben seninle konuşmak istiyorum dedi. Beş on adım kadar daha yürümüştüm, durdum ve arka tarafa döndüm, yaşı elli veya elli beş gibi bir adamdı peşimdeki.
Günaydın dedim, nasıl yardımcı olabilirim, yardımını istemiyorum bana kötü davrandın dedi. Kusura bakma ama sabahları biraz böyleyim, her insanda olabilir bazen böyle şeyler dedim. Sorun değil dedi, yürümeye başladım, baktım yanımda yürüyor. Sohbet etmeye başladık, Kayserili olduğunu söyledi. Durdum ve bir sigara yaktım, yakma dedi. Yakacağım dedim, iyi yak o zaman dedi. Kendisinin sigarayla savaşanlar derneği üyesi olduğunu ve sigaranın ne kadar kötü bir şey olduğundan bahsetti. Kayseri�de bir hazır giyim atölyesi olduğunu ve son krizde iş yerini kapatmak zorunda kaldığından bahsetti. Bende bahsettim kaybettiklerimden, anladım ki, ortak noktamız kaybettiklerimizdi.
Caddede neden onca insan varken bana selam verdiğini ve neden benimle yürüdüğünü sormak istemiştim, fakat gördüğüm kadarıyla, öncesinde bilinmeyen ortak noktamız, sohbet için ve yürümek için beni tercih etmesinde önemli bir yer tutuyordu.
Yaklaşık iki buçuk kilometre kadar bir yol yürüdük. Ülke sorunlarından tutun da, kişisel sorunlara kadar konuştuk bu yolculukta. Bir süre sonra, ben geleceğim yere gelmiştim, durdum ve buraya kadar, ben burada kalıyorum dedim. Gülümsedi, ben dedi aslında sana bir şey soracaktım ama cesaret edip soramadım, sorabilir miyim, dedi. Elbette ki dedim, bu bir petrol istasyonu vardı, içinde atm�lerin olduğu, evet dedim, ben oraya gideceğim dedi.
O zamana kadar asık suratlı olan ben, başladım gülmeye, neden gülüyorsun dedi. Dedim ki, o bahsettiğin petrol istasyonu yaklaşık üç kilometre aşağıda kaldı, caddeden sağa değil, sola dönmeliydin dedim.
Kendisi gülmeye başladı bu sefer, biliyorum aslında o tarafa dönüp gidecektim, fakat seni görünce, bu tarafa yürüdüm ve buraya kadar geldim, sorun değil, tekrar yürürüm o tarafa dedi. Adının Abdullah olduğunu ve beni tanıdığı için çok mutlu olduğunu söyledi. Sonra, her günün bir umut olduğunu, umudumuza sahip çıkmamız gerektiğini söyledi. Bende memnun oldum dedim ve ayrıldık.
Neden anlattım tüm bunları ve neden yazma gereği hissettim?
Bu bana yapılanı, ben de birçok kez yapmışımdır, hiç tanımadığım insanlarla konuşma gereği duyduğum birçok zaman dilimini hatırlıyorum. Bazen insan kendi yaptıklarını, daha sonra olmadık bir yerlerde bulabiliyor. Bugün bu konuşmaya ve sohbete ihtiyacım var mıydı, tam olarak bilemiyorum ama sanırım ihtiyacım varmış, şimdi düşündüğümde bunu hissediyorum.
İnsan denen varlığın ihtiyaçlarını, hayat bir an getirip önüne koyuveriyor, ne zaman gerçekten ihtiyaç duyarsan, işte tam o zaman getiriyor önüne. Düşündüm bu sabah yaşadıklarımı ve bu yaşananları başka şeylerle mukayese ettim, gördüğüm sonuç gerçekten hayret vericiydi.
Ne kadar hayata kızgın olsak, ne kadar hayata karşı düşmanlık etsek, hayat bize aslında hiç kırılmıyor, darılmıyor, kapris yapmıyor. Bunu yaşadıklarınızı bir film şeridi haline getirip, montaj yaptığınızda mutlaka yakalıyorsunuz.
İyi insan olduğunuz sürece iyiler sizi buluyor, kötü insan olduğunuz zaman, kötüler size ulaşıyor. Asla değişmeyen tek bir şey var, hayat biz insanları gerçekten seviyor, yaşamın içinde, hayat bulabilen insanlardan olabilmek, gerçekten çok önemli.
Bunun önemini kavrayabilmek, yaşamı ve hayatı bir çizgide buluşturabilmek, insanın önemli görevlerinden birisi. Bunu yapmaktan kaçınmamak gerektiğine inanıyorum, çünkü hayat bize istediğimiz her şeyi fazlasıyla veriyor, böyle bir sohbete ihtiyacım vardı ve hiç tanımadığım birisi getirip sabahtan soframa koyuverdi.
Hayatı hafife almayın, bir gün bize her şeyi verebilir�
Yeniden görüşmek üzere, hoşça kalın�
Ozan Muhammet CANDAN
Grafikerler.org
Günaydın dedim, nasıl yardımcı olabilirim, yardımını istemiyorum bana kötü davrandın dedi. Kusura bakma ama sabahları biraz böyleyim, her insanda olabilir bazen böyle şeyler dedim. Sorun değil dedi, yürümeye başladım, baktım yanımda yürüyor. Sohbet etmeye başladık, Kayserili olduğunu söyledi. Durdum ve bir sigara yaktım, yakma dedi. Yakacağım dedim, iyi yak o zaman dedi. Kendisinin sigarayla savaşanlar derneği üyesi olduğunu ve sigaranın ne kadar kötü bir şey olduğundan bahsetti. Kayseri�de bir hazır giyim atölyesi olduğunu ve son krizde iş yerini kapatmak zorunda kaldığından bahsetti. Bende bahsettim kaybettiklerimden, anladım ki, ortak noktamız kaybettiklerimizdi.
Caddede neden onca insan varken bana selam verdiğini ve neden benimle yürüdüğünü sormak istemiştim, fakat gördüğüm kadarıyla, öncesinde bilinmeyen ortak noktamız, sohbet için ve yürümek için beni tercih etmesinde önemli bir yer tutuyordu.
Yaklaşık iki buçuk kilometre kadar bir yol yürüdük. Ülke sorunlarından tutun da, kişisel sorunlara kadar konuştuk bu yolculukta. Bir süre sonra, ben geleceğim yere gelmiştim, durdum ve buraya kadar, ben burada kalıyorum dedim. Gülümsedi, ben dedi aslında sana bir şey soracaktım ama cesaret edip soramadım, sorabilir miyim, dedi. Elbette ki dedim, bu bir petrol istasyonu vardı, içinde atm�lerin olduğu, evet dedim, ben oraya gideceğim dedi.
O zamana kadar asık suratlı olan ben, başladım gülmeye, neden gülüyorsun dedi. Dedim ki, o bahsettiğin petrol istasyonu yaklaşık üç kilometre aşağıda kaldı, caddeden sağa değil, sola dönmeliydin dedim.
Kendisi gülmeye başladı bu sefer, biliyorum aslında o tarafa dönüp gidecektim, fakat seni görünce, bu tarafa yürüdüm ve buraya kadar geldim, sorun değil, tekrar yürürüm o tarafa dedi. Adının Abdullah olduğunu ve beni tanıdığı için çok mutlu olduğunu söyledi. Sonra, her günün bir umut olduğunu, umudumuza sahip çıkmamız gerektiğini söyledi. Bende memnun oldum dedim ve ayrıldık.
Neden anlattım tüm bunları ve neden yazma gereği hissettim?
Bu bana yapılanı, ben de birçok kez yapmışımdır, hiç tanımadığım insanlarla konuşma gereği duyduğum birçok zaman dilimini hatırlıyorum. Bazen insan kendi yaptıklarını, daha sonra olmadık bir yerlerde bulabiliyor. Bugün bu konuşmaya ve sohbete ihtiyacım var mıydı, tam olarak bilemiyorum ama sanırım ihtiyacım varmış, şimdi düşündüğümde bunu hissediyorum.
İnsan denen varlığın ihtiyaçlarını, hayat bir an getirip önüne koyuveriyor, ne zaman gerçekten ihtiyaç duyarsan, işte tam o zaman getiriyor önüne. Düşündüm bu sabah yaşadıklarımı ve bu yaşananları başka şeylerle mukayese ettim, gördüğüm sonuç gerçekten hayret vericiydi.
Ne kadar hayata kızgın olsak, ne kadar hayata karşı düşmanlık etsek, hayat bize aslında hiç kırılmıyor, darılmıyor, kapris yapmıyor. Bunu yaşadıklarınızı bir film şeridi haline getirip, montaj yaptığınızda mutlaka yakalıyorsunuz.
İyi insan olduğunuz sürece iyiler sizi buluyor, kötü insan olduğunuz zaman, kötüler size ulaşıyor. Asla değişmeyen tek bir şey var, hayat biz insanları gerçekten seviyor, yaşamın içinde, hayat bulabilen insanlardan olabilmek, gerçekten çok önemli.
Bunun önemini kavrayabilmek, yaşamı ve hayatı bir çizgide buluşturabilmek, insanın önemli görevlerinden birisi. Bunu yapmaktan kaçınmamak gerektiğine inanıyorum, çünkü hayat bize istediğimiz her şeyi fazlasıyla veriyor, böyle bir sohbete ihtiyacım vardı ve hiç tanımadığım birisi getirip sabahtan soframa koyuverdi.
Hayatı hafife almayın, bir gün bize her şeyi verebilir�
Yeniden görüşmek üzere, hoşça kalın�
Ozan Muhammet CANDAN
Grafikerler.org